Evlada karşı beslenen sevgi ve şefkat, Allah’ın kullarına bahşettiği fıtrî (doğal) bir duygudur. Bu sevgi, Peygamberimizin (s.a.s.) yaşantısında da açıkça görülmüş ve çocuklara merhamet gösterilmesi teşvik edilmiştir. Çocukları öpmek, kucaklamak ve onlara ilgi göstermek sünnettir. Mesele, bu sevginin “aşırı” olması durumunda başlar. Aşırılığın caiz olup olmaması, sevginin hangi boyuta ulaştığına bağlıdır. ​Çocuğa olan sevgi bazı durumlara yol açarsa sakıncalı, hatta caiz olmayan bir duruma dönüşebilir. Bir kişiyi, eşyayı veya evladı, Allah’a olan sevginin önüne geçirmek, ona olan bağlılıktan dolayı Allah’ın emirlerini ihmal etmek veya yasaklarını çiğnemek caiz değildir. İslam inancında hiçbir sevgi, Allah sevgisine eş veya ondan üstün tutulamaz. Kur’an-ı Kerim’de bu duruma düşülmemesi konusunda uyarılar bulunur. (Tövbe Suresi 24. ayet gibi.) Evlada duyulan aşırı sevginin, kişinin başka çocuklarına (diğer evlatlarına), ailesine veya diğer insanlara karşı haksızlık yapmasına, adaletsiz davranmasına yol açması caiz değildir. Çocuğun geleceği, rızkı veya dünyevi başarısı için dinin emirlerinden taviz vermek veya bütün hayatı sadece onun dünyevi refahına adamak caiz değildir. Aşırı düşkünlüğün, çocuğun doğru ve dengeli bir eğitim almasını engellemesi, onu şımartması, hatalarını görmezden gelmesi veya disiplinden uzak yetiştirmesi caiz değildir. Bu durum, çocuğun karakter gelişimine de zarar verir. Özetle, yoğun, büyük ve şefkatli bir sevgi caizdir, hatta teşvik edilir. ​Ancak bu sevginin “aşırı bağlanma” boyutuna geçerek kişiyi Allah’a olan kulluk görevlerinden alıkoyması veya haram işlemeye sevk etmesi caiz değildir. Müminin hayatındaki denge, her sevgiyi Allah rızası çerçevesinde tutmak ve hiçbir dünyevi varlığı Allah sevgisinin ve ahiret hedefinin önüne geçirmemektir. Evlat, Allah’ın emanetidir ve O’nun hoşnutluğunu kazanacak şekilde sevilmeli ve yetiştirilmelidir.