Ergenlik çağına gelmemiş (buluğa ermemiş) çocuğun imamlığı konusunda fakihler (İslam hukukçuları) ihtilaf etmişlerdir.​ “el-Mevsûatü’l-Fıkhiyye”de (6/203-204) şöyle geçmektedir: Hanefîler, Mâlikîler ve Hanbelîlerden oluşan fakihlerin cumhuru (çoğunluğu), farz namazda imametin sahih (geçerli) olması için imamın baliğ (ergen) olmasını şart koşmuştur. Buna göre, onlara göre farz bir namazda temyiz gücüne sahip (iyi ile kötüyü ayırabilen) bir çocuğun baliğ olana imamlık yapması sahih değildir. Bunun gerekçesi; imamlık, bir kemal (olgunluk) hali gerektirir ve çocuk bu ehliyete sahip değildir. ​İmam, (cemaatin namazını) “dâmin” (üstlenen) hükmündedir ve çocuk sorumluluk ehliyetine sahip değildir. Ancak Güneş tutulması namazı (salâtü’l-küsûf) veya Teravih gibi farz dışındaki namazlarda; fakihlerin cumhuruna (Mâlikîler, Şâfiîler, Hanbelîler ve bazı Hanefîlere) göre temyiz sahibi çocuğun baliğ olana imamlık yapması sahihtir. ​Hanefîlerdeki tercih edilen görüş, ister farz ister nafile (sünnet) olsun, temyiz sahibi çocuğun baliğe kesinlikle (mutlaka) imamlık yapmasının caiz olmadığı yönündedir. ​Şâfiîler ise imamda baliğ olmayı şart koşmamışlardır. Onlara göre ister farz ister nafile olsun, temyiz sahibi çocuğun baliğe imamlık yapması mutlaken (kesinlikle) sahihtir. ​Ancak Şâfiîler, baliğ olanın çocuktan daha evla (öncelikli) olduğunu söylemişlerdir; çocuk daha iyi okusa veya daha fakih olsa bile. Bunun nedeni, baliğe uymanın icma (görüş birliği) ile sahih olması ve bu nedenle el-Buveytî’nin çocuk arkasında namaz kılmayı mekruh görmesidir. Fakat ​tüm fakihlere göre, temyiz sahibi bir çocuğun kendi dengi olan bir çocuğa (yani başka bir temyiz sahibi çocuğa) imamlık yapması, beş vakit namazda ve diğerlerinde caizdir. ​