Mecelle’nin 876. maddesi, bu tür hediyelerin sahiplerini belirleme konusunda şöyle bir açıklama yapmaktadır: “Hıtân veya düğün törenlerinde gelen hediyeleri, çocukların ebeveynlerinden herhangi birine, gelin ya da damada getirmişlerse, o hediyeler ilgili kişiye aittir.” Ali Haydar Efendi bu maddeyi açıklarken, “kim için getirdiğini beyan etmeyen ve kendisine sorulduğunda da bu açıklanmadığı takdirde beldenin örfüne göre hareket edilir” şeklinde bir yorumda bulunur. (Durerul’Hukkam, 2/1442) ​İslam hukukunda (fıkıhta) düğünlerde takılan ziynet eşyaları ve paralar (nukût), temelde bağış (hibe) niteliğinde kabul edilir. Bu bağışın kime yapıldığı ise aidiyeti belirleyen en önemli faktördür.  Hanefî fukahâsına göre, düğünlerde verilen hediyelerin (nukût) kime ait olduğu konusunda örf ve âdet esas alınır. El-Fetâva’l-Hindiyye gibi Hanefî fıkıh kitaplarında, hediyelerin kime verildiği bilinmiyorsa, bulunulan yerin örf ve âdetine göre hareket edileceği belirtilmiştir. Genellikle, kadına özgü olan ziynet eşyaları (bilezik, kolye, küpe vb.) kadına ait kabul edilir. Erkeğe veya her iki eşe birden takılan para veya ziynetlerin kime ait olacağı ise yerel geleneğe göre değişir. Kimin adına getirildiği biliniyorsa o kişiye aittir. Mâlikî fakihlerinin çoğunluğu da bu konuda örfün hakem olduğu görüşünü benimsemiştir. Hanbelî âlimleri de genellikle düğünlerde verilen hediyelerin hibe (bağış) olduğu eğilimindedir. ​Erkeğe takılan veya cinsiyet ayrımı olmaksızın (örneğin sandığa atılan para gibi) verilen hediyeler konusunda yine örf ve âdet devreye girer. Örfen, erkeğin davetlileri tarafından getirilen paralar/hediyeler erkeğe ait sayılır. Kadının davetlileri tarafından getirilen paralar/hediyeler kadına ait sayılır. Bazı yörelerde ise paranın veya her iki cinse özgü olmayan takının ortak mülkiyet sayılması da mümkündür. Bir anlaşmazlık durumunda, takıyı kimin için getirdiği sorulur; bu mümkün değilse örf ve âdete göre hükmedilir.