Aliyy’ul Kârî Fıkh’ul Ekber şerhi adlı kitapta şöyle demektedir: “Kendi küfrüne razı olanın küfründe ittifak vardır. Başkasının küfrüne razı olanın küfründe ise ihtilâf vardır. En sağlam olan görüş, eğer küfrü sevmiyorsa başkasının küfrüne razı olmakla bir kimse kâfir olmaz. Nitekim kişinin, Allah’ın zalimden imanı selbetmesini temenni etmesi, yaptığı zulüm ve eziyetlerden dolayı maruz kalacağı azap dolayısıyla ondan intikam almasıdır. Tatarhaniye adlı kitapta da aynen böyle yazılmıştır. Musa aleyhisselâm’dan hikâye olarak Allah Teâlâ’nın ’nın şu sözü de bunu takviye etmektedir:

“Musa şöyle dua etti: Ey rabbimiz! Sen Fir’avn’a ve etrafındakilere dünya hayatında giyecek bir süs eşyası ve mallar verdin. Ey Rabbimiz! Mallarını mahvet ve kalblerini şiddetle sık ki, o acıklı azab görmedikçe iman etmesinler.” (Yunus: 10/88) (Şerhu Fıkh’il Ekber, sf 75, Dar’ul kutub’il İlmiye, Beyrut 2007) Görüldüğü üzere, kişinin ister başkası ister kendisi hakkında küfre razı olması; küfrü tasvib edip hoş görmek anlamında olursa veya küfrü önemsememek yada küfrü desteklemekten başka bir anlama gelmeyecek şekilde cereyan ederse bu ihtilafsız olarak küfür olur.