İbni Âbidîn nafaka bâbında Bahr kitabından naklen şöyle demiştir: Kadın un öğütmek, ekmek yapmak, yemek pişirmek istemezse bakılır: Eğer kadın baba evinde hizmetçisi bulunanlardan ise yahud kendisinde bir rahatsızlık bulunursa, kocası ona hazır yemek getirir. Şayet kadın baba evinde hizmetçisi bulunanlardan değilse ve kudreti de varsa kocasının hazır yemek getirmesi vacip değildir, kadın yemek yapmalıdır. Ayrıca kadının ev işleri için ücret alması câiz değildir zira diyâneten (Allah katında) bu işleri yapmak kendisine vaciptir. Yani ev işi yapmazsa günaha girer; fakat ev işi yapmaya hukuken zorlanamaz ve kocası nafaka vermeye devam eder.

Ni’met-i İslâm’da nafaka bâbında şöyle denmiştir: Kumanyanın dışarıdan tedariki erkeğe ve içeride hazırlanması kadına aittir. Çünkü bu işler zevceye diyâneten lâzımdır. Rasûl-i Ekrem Efendimiz (s.a.s), Hazret-i Ali ile Hazret-i Fâtıma “radıyallahü teâlâ anhümâ” arasında, geçinme işlerini taksim buyurup, hâricî işleri Hazret-i Ali’ye ve dâhilî işleri Hazret-i Fâtıma’ya ait kılmışlardı ki, Hazret-i Fâtıma üstelik bütün kadınların seyyidesidir. Aynı şekilde anne çocuğu emzirmek için cebr olunamaz, babası süt anne tutar. Vâlideye çocuğunu emzirmek şer’an (hukuken) değil diyâneten vâcibdir. Ancak çocuğun annesinden başkasını emmemesi gibi bazı durumlarda çocuğunu emzirmek hukuken de vacip olur.

Netice itibariyle, İslamiyet’te kadın ev işi yapmaya ve çocuğunu emzirmeye mecbur değildir sözünü, hukukî bir borç olarak mecbur değildir şeklinde anlamak gerekir. Yani yapmazsa, koca bunları zevcesine zorla yaptıramaz ve mahkemeye veremez ve çocuk için babası süt anne tutar. Kadın ev işi yapmasa da, çocuğunu emzirmese de nafakaya hak kazanır. Ancak ev işi yapmadığı için ve sütü var ise, çocuğunu emzirmediği için de günaha girer çünkü bunlar kendisine diyâneten vaciptir.