Evlenmenin hükmü, evlenecek kişilerin durumuna göre farz vâcip, sünnet, haram, mekruh veya mubah kısımlarına ayrılır:a) Evlenmediği takdirde zinaya düşmesi kesin görülen kimsenin evlenmesi farzdır. Ancak bu kimsenin eşinin nafakasını sağlayacak güce sahip olması da gerekir.
b) Evlenmezse, zinaya düşme tehlikesi bulunanın evlenmesi ise vâciptir. Bu kimsenin de nafakayı sağlayacak güce sahip olması gerekir.
c) Cinsel bakımdan orta durumda bulunanın evlenmesi sünnettir.
d) Evlenirse, eşine zulüm ve işkence yapacağı kesin olan kimsenin evlenmesi haramdır.
e) Evlenirse eşine zulüm yapacağından korkulanın evlenmesi ise mekruhtur.

Evlenme imkanı olmayan kimselerin şehvetini teskin etmesi için Peygamber Efendimiz oruç tutmayı tavsiye etmiştir: “Gençler! Kimin maddi imkânı varsa hemen evlensin. Kim de maddi imkân bulamazsa (nafile) oruç tutsun. Çünkü oruç, onun için şehveti kırıcıdır.”^[1]

İslâm âlimleri erkek çocukların nafakalarının, ergenlik çağına kadar babalarına âit olduğu görüşündedir. Ancak, babanın evladını evlendirmek zorunda olup olmadığı konusunda farklı görüşler serdetmişlerdir. Hanefî ve Şâfiî âlimleri babanın, çocuğunu evlendirmesinin vacip olmadığını söylerken, Hanbelî âlimleri, “çocuğun nafakası babasına aitse babası onu evlendirmek zorundadır” demişlerdir.^[2]

Bununla birlikte, imkânı olan babanın evlâdını evlendirmesinin güzel bir davranış olacağında şüphe yoktur. Nitekim Peygamber Efendimiz’den (s.a.s) rivayet edilen bir hadiste; “Evladın baba üzerindeki hakkı üçtür: Ona güzel bir isim koyması, okuma yazma öğretmesi ve zamanı geldiğinde onu evlendirmesi.” buyrulmuştur.^[3] Buna göre, imkânı olan bir babanın, evlenmeye ihtiyaç duyan evladını evlendirerek, onun günaha girmesine mani olması, babaya yüklenen sorumluluklar arasında sayılmalıdır.

---

Kaynakça:

[1] Buhari, Nikâh, 3; Müslim, Nikâh, 1
[2] Mâverdî, el-Hâvî, IX, 183-184; İbn Kudâme, el-Muğnî, XI, 380
[3] Suyûtî, el-Câmiu’s-sağîr, II, 538