Bir Müslümanın başka Müslüman kardeşleriyle, ister karşılıklı isterse sanal ortamda olsun konuşup dertleşmesi güzel bir şeydir ancak bu aynı cins olanlar içindir. Bir erkeğin bir kadınla konuşması ise birtakım şer’î ölçülerle sınırlıdır. Birbirine talip olan çiftlerin, birbirini tanıyacak kadar bir süre içerisinde, sadece bir kereye mahsus görüşmeleri caiz görülmüştür. Nişanlı kişiler arasında nikah olmadıkça birbirine yabancı namahrem kişiler hükmündedir. Dolayısıyla gerekli olan mahremiyet ölçülerine riayet etmek lazımdır. Na mahrem ile görüşmek hakkında Ebû Hüreyre (r.a)’den rivayet edildiğine göre Peygamber Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurdu:“Âdemoğluna zinadan nasibi takdir olunmuştur. O buna mutlaka erişir. Gözlerin zinası bakmak, kulakların zinası dinlemek, dilin zinası konuşmak, elin zinası tutmak, ayakların zinası yürümektir. Kalbe gelince o, arzu eder, ister. Üreme organı ise, bunu ya gerçekleştirir, ya da boşa çıkarır.”^[1]

Diğer konuya gelince; geceyi, kocasını darıltmış olarak geçiren kadınla ilgili tehdit, İslâm’ın karı koca arasını tanzim eden umumî bir prensibinin ifadesidir: “Erkek, nefsini taleb ettiği taktirde kadın buna icâbet etmelidir. Erkeğin kadın üzerindeki kaçınılmaz haklarından biri budur.” Dini bir özrü bulunmadığı sürece bir kadının kocası kendisini çağırdığı vakit onun yatağına gitmemesi haramdır. Ebû Hüreyre (r.a)’den rivayet edildiğine göre Rasûlullah (s.a.v) şöyle buyurdu:

“Bir erkek hanımını yatağına çağırır, o da gelmez ve kocası kendisine kızgın vaziyette gecelerse, melekler o kadına sabaha kadar lânet eder.”^[2] Buhârî’nin bir rivayetinde: “Kadın kocasının yatağına dönünceye kadar” buyurulur.

Sonuç itibarıyla her biri haram olan bu günahları birbiriyle kıyas etmektense bu günahlardan uzak durmak daha doğru olacaktır. Bununla birlikte günahın büyüklüğü, delilinin kati olma derecesi ve yasaklama veya tehdidin derecesi ile de ilgilidir.

---

Kaynakça:

[1] Buhârî, İsti’zân 12, Kader 9; Müslim, Kader 20-21 – Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, Nikâh 43
[2] Buhârî, Bed’ü’l-halk 7, Nikâh 85; Müslim, Nikâh 122 – Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, Nikâh 40