Düşmanın nükleer bomba kullanması durumunda misilleme olarak nükleer silah kullanmanın caiz olup olmadığı, İslam hukukunda savaş hukuku (cihat hukuku) ve zaruret prensibi çerçevesinde değerlendirilmesi gereken karmaşık bir konudur. Bu konuda farklı görüşler bulunmakla birlikte, genel prensipler ve yaklaşımlar şöyledir. İslam, saldırıya uğrayan tarafın meşru müdafaa hakkını tanır. Yani, bir saldırıya uğrandığında kendini savunmak caizdir. Nükleer bir saldırı, varoluşsal bir tehdit olduğu için, buna karşı savunma hakkı doğaldır. Ancak bu savunmanın şekli ve sınırları önemlidir. Nitekim bazı alimler, nükleer saldırıya nükleer karşılık vermeyi zaruret (zorunluluk) ve ihtiyaç hali prensibi üzerinden değerlendirir. Eğer nükleer misilleme, başka bir nükleer saldırıyı engellemenin veya ülkenin tamamen yok olmasını önlemenin tek yolu ise, bu durumda caiz görülebilir. Ancak bu, son çare olmalıdır ve başka alternatiflerin kalmadığı durumlarda geçerlidir.

İslam hukukunda savaşta dahi masum insanların (kadınlar, çocuklar, yaşlılar, ibadet edenler, savaşçı olmayan siviller) canlarının korunması esastır. Nükleer silahlar ise ayrım gözetmeksizin büyük bir yıkıma yol açtığı ve masumları da hedef aldığı için, bu prensiple çelişir. Bu nedenle, nükleer silaha nükleer misilleme, bu prensibi ihlal etme potansiyeli taşıdığı için ciddi ahlaki ve hukuki sorunlar barındırır. Bu tür olağanüstü ve güncel meselelerde, fıkıh kurulları ve yetkin ilim adamları bir araya gelerek istişareler sonucunda ictihatlarda (yeni hükümler çıkarma) bulunurlar. Nükleer savaş gibi küresel sonuçları olan bir konuda kesin bir fetva vermek, büyük bir sorumluluk gerektirir ve uluslararası hukukun da dikkate alınmasını gerektirebilir. Ayrıca ülkenin bekası ve topyekûn yok oluşun engellenmesi gibi zaruret durumları, bu kararı etkileyebilir. Yine de, barışçıl çözüm yolları aranmalı ve mecbur kalmadıkça bu tip yıkıcı silahlardan uzak durulmalıdır.