Malî ibadetler denildiğinde akla ilk gelen zekât ve kurbandır. İmam-ı Azam Ebu Hanife ve İmam Ebu Yusuf’un Görüşü İmam-ı Azam Ebu Hanife ve talebesi İmam Ebu Yusuf’a göre, nisaba malik olan çocuk veya deli kurban kesmekle yükümlüdür. Bu durumda onların kurbanlarını velilerinin kesmesi gerekir. Yani, akıl sağlığı yerinde olmasa da, zenginlik şartını taşıyan bir delinin malından kurban kesilmesi vaciptir. Malikîler ve Hanbelîler de bu görüşe yakın bir tutum sergilerler. Cumhur müçtehitler, zekât ibadeti için kişide mükellefte aranan şartları aramamışlar, ayetlerin zahiri ile amel etmişlerdir. Zekât malla ilgili olduğundan kişinin durumu önemli değildir. Cumhura göre nisap miktarı malın olması zekâtın farz olması için yeterlidir. Kişinin deli, bunak, sefih olması durumu değiştirmez. Sayılan gruptakilerin her birinin zekâtını velileri vermelidir. Demans hastalığına yakalanan kişi hakkında cumhurun görüşü esas alındığında her üç aşamada da zekâtının velisi tarafından verilmesi gerekir. Hem bedeni, hem de mali ibadet olan hac yapabilecek şartları taşırken haccetmeyip ertelemiş ve bu sırada orta ve ağır seviyede demans hastalığına yakalanmışsa bu durumda olan demanslı adına masraflar onun malından karşılanarak vekâleten hac yapılması gerektiği söylenebilir. Fakat bu seviyede demansa yakalandıktan sonra mali elverişlilik kazananlar ise hac ibadeti ile mükellef olmazlar. Daha önce ifade edildiği üzere hafif evrede demanslı sefih kişi gibidir. Sefih kişinin velisi tarafından hacca gönderilirken hac masraflarını karşılamak üzere sefihin velisinin güvenilir bulduğu kişiye sefihe harcanmak üzere para vererek hac yaptırırır.