Âl-i Beyt de dahil, bütün insanlar, Aziz ve Celil olan Allah’ı tanımak ve O’na ibadet için yaratılmışlardır. Meşârik’teki bir hadîs-i şerîfte Peygamber Efendimiz (s.a.s.), Hz. Fâtıma’ya (r.a.) hitâben şöyle buyurmuşlardır: “Ey benim kızım Fâtıma Zehrâ, canını cehennem ateşinden kurtarmaya çalış. Zira ben ahirette -farz ve vacipleri terk ve yasak olan şeyleri işlemeniz sebebiyle azâba sürüklenmenizi Allah dilerse- üzerinize gelecek azap ve cezayı def edip uzaklaştırmaya muktedir değilim.” (Buharî, Vesâyâ 11; Tefsir (26) 2; Müslim, İman 348-352) Bizim Ehl-i Beyt’i sevmemiz onların sadece mücerret şahsiyetleri için değil, Kur’an’a yaptıkları hizmetleri, İslâm Dini’nin neşrinde gösterdikleri büyük fedakârlıkları, ilim ve irfan sahasında yaptıkları hizmetleri için vaciptir. Dolayısıyla iman dairesinde kaldıkları sürece ehli beytten olan günahkar seyyitlere ve sahabe torunlarına Peygamberimizin (s.a.s.) hatırına hürmet etmek ancak yanlışlarının karşısında ise tavizsiz şekilde durmak gerekir.