İslam hukukunda asıl olan, tazminatın zarara denk olması (zararı gidermesi) gerektiğidir. Zarar gerçekleşmemişse veya gerçekleşen zarar, ödenen miktardan çok daha az ise, bu parayı almak sebepsiz zenginleşme (haksız kazanç) olarak görülür. Kişinin malına, bedenine veya kazancına somut bir maddi zarar gelmedikçe (örneğin elektrik kesintisi yüzünden buzdolabındaki yiyeceklerin bozulması, ticari bir işin aksaması gibi), sadece kesinti süresine dayalı standart bir ödeme hak edilmez. Aksi takdirde, kişi bir eylem veya zarara dayanmadan mal edinmiş olur ki, bu da dinen caiz değildir. Ayrıca elektrik dağıtım hizmeti bir kamu hizmeti olup, hizmeti sağlayan şirket (TEDAŞ/Dağıtım Şirketleri) özel bir şirket olsa bile, bu tazminat ödemeleri dolaylı olarak kamu kaynaklarından karşılanmaktadır. Kamu malı ve kamu kaynakları üzerinde çok büyük bir hassasiyet (ğulûl yasağı) bulunur. Maddi bir zarar oluşmadığı halde bu ödemeyi almak, kamu hakkına tecavüz riski taşır.

​Bu ödeme, bir sözleşmenin yerine getirilmemesinden kaynaklanan cezai şart (tazminat) olsa bile, klasik fıkıh alimleri cezai şartın geçerliliğini ve miktarını tartışmaktadır. Zarar gerçekleşmediği sürece cezai şartın alınması caiz görülmez. Bu görüş, ödemenin (tazminatın) somut ve ölçülebilir bir maddi zararın karşılığı olması gerektiği esasına dayanır. Abonenin, kesinti nedeniyle boşa çıkan zamanı, çektiği sıkıntıyı veya genel hizmet eksikliğini telafi etmek için yapılan bu standart ödemeyi, maddi bir kayıp yaşamadan alması “haksız kazanç” olarak değerlendirilir. ​Bu konuda farklı İslam alimlerinin ve fıkıh kurumlarının, modern hukuk uygulamaları ve kamu hizmetleri bağlamında farklı değerlendirmeleri de mevcuttur. Ancak bu özel durum, tazminatın bir zarara bağlı olup olmaması yönünden fıkıhçılar arasında ihtilaflı bir alan olmaya devam etmektedir.