Vatani aslî; kişinin orada doğması veya evlenmesi sebebiyle yahut herhangi bir sebeple yaşamını sürdürmeye karar verdiği yerdir. Kişi vatanı asli dışında bir yere gittiğinde, orada kendisine ait yazlık ya da kışlık evi varsa seferi olmaz, şayet kendine ait ev yoksa 15 günden az kalacaksa seferi olur. Baba ocağını terk edip başka bir şehirde yaşamını sürdürmeye karar vermiş olan kişi için, baba ocağı vatanı asli sayılmadığı gibi evladının veya damadının evinin bulunduğu yer de kişinin vatanı sayılmaz zira vatanı asli bir tanedir. Ancak baba ocağından göçerken orada evini, ailesini bırakmış ise oraya döndüğünde de mukim olur. Ayrıca eski vatanından göçüp farklı bir beldeyi vatan edinen kişi için ileriye yönelik geri dönüş temennisinin de bir hükmü yoktur. Kadın ise seferilik hükümlerinde kocasına tabidir, yani kocasının durumu ne ise kendi durumu da odur.

Yetişkin bir kimse doğup büyüdüğü ya da sürekli yaşamak üzere temelli yerleştiği aslî vatanını terk edip herhangi bir sebeple sürekli yaşamak üzere bir başka yere yerleşirse burası onun asli vatanı olur ve bu durumda önceki yer vatan-ı aslî olmaktan çıkar. Eski aslî vatanında anne-babasının veya yetişkin çocuklarının bulunması durumu değiştirmez. Tercih edilen görüş budur. (İbn Âbidîn, Reddü’l-muhtâr, 2/131-132) Buna göre bir kimse sürekli yaşamakta olduğu vatanından ayrılıp, ziyaret vb. amaçlarla 90 km. ve daha uzak yerde yerleşik olan anne-babasının yanına giderse, seferîlik hükümlerine tabi olur. Dolayısıyla gittiği yerde Hanefîler’e göre 15, Şâfiîlere göre 4 günden daha az kalmaya niyet ettiği takdirde seferî olur. (Mevsılî, el-İhtiyâr, 1/79-80)